Πολυάννα του Καιρου Σου

(ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2017)
Οταν ημουν μικρή , τοσο μικρη που η μαμα μου μού διαβαζε για να κοιμηθω, το αγαπημένο μου βιβλίο ηταν η Πολυαννα.
Η Πολυαννα ήταν ενα φτωχο κοριτσακι, μια εποχη μακρινη απο τη δικη μου μα οχι παρα πολυ, κορη ενος χηρου ιεροκηρυκα. Περιμενε με ανυπομονησια ενα δεμα, δωρεα των ελεημονων της ενοριας, λαχταρωντας να παρει επιτέλους μια κουκλα. Οταν το πολυποθητο δεμα έφτασε στην πορτα της, το ανοιξε ενθουσιασμενη για να ανακαλυψει οτι δεν εκρυβε παρα ενα ζευγαρι δεκανικια. Τότε, ο πατερας της τής εμαθε το πιο σημαντικό απο ολα τα παιχνιδια: το Παιχνιδι της Χαρας. “Μην κλαις”, της ειπε, “μα να χαιρεσαι που πηρες αυτα τα δεκανικια , επειδη δεν τα χρειάζεσαι.”
Στο εξής, η Πολυαννα και ο πατερας της επαιζαν το παιχνιδι συνεχως, κανοντας την ανεχεια να φανταζει πιο υποφερτη. Μεχρι που ο πατερας πεθανε, αφήνοντας την Πολυαννα να ζησει με καποια αγνωστη και ψυχρη θεια της σε έναν αφιλοξενο τοπο. Στη συνεχεια, αν δεν με απατα η μνημη μου που δυστυχώς υπηρξε ανεξιτηλη, ακομα και σε μια ηλικια αρκετα πρωιμη ωστε να μην ξερω αναγνωση, η Πολυαννα εμαθε το Παιχνιδι σε ολους, κανοντας τις ζωες τους ηλιολουστες και σώζοντάς τους απο την κατηφεια, τη μιζερια και την εξαθλιωση. Κι ας καθηλωθηκε στο κρεβατι μετα απο ενα φοβερο τροχαιο, αναπηρη και ανημπορη. Τι θλιβερο τελος - ευτυχώς, στο επομενο βιβλιο, η αγαπη του χωριου που εντωμεταξυ ειχε δεχτει το αλλοκοτο αυτο πλασμα τη βοηθησε να σταθει ξανα στα ποδια της. Και ζησαν αυτοι καλα, καθως πρεπει , βεβαια , στα βιβλια-το ηξερα αυτο- κι εμεις καλυτερα , για τότε.
Γιατι ηταν νωρις και δεν ηξερα ακόμα οτι μια μαμα δεν πρεπει να κατεβαζει κατι πανω απο ενα μπουκαλι ουισκι τη μερα, ουτε να απλωνει το χέρι της και να το κατεβαζει με αρκετη δυναμη ωστε να αφησει σημαδια αθωα, που φαινονταν και αλλα σημαδια, πιο υπουλα , που εκαναν το Παιχνιδι της Χαρας ομολογουμενως πιο απαιτητικο. Αργησα λιγο, μα το εμαθα κάποια στιγμη. Άργησα λιγο, μα δεν ξεχασα το παιχνιδι.
Τωρα που τα γραπτα ολοενα και χειροτερευουν, τωρα που τα γονατα μου κοβονται απο φοβο να μη σε δω αντι για ανυπομονησια σε σημειο να δυσκολευομαι να ανεβω τις σκαλες και εχουμε να μιλησουμε τοσες μερες που συντομα θα ειναι σαν να μην εχουμε φιλησει ο ενας την ανασα του αλλου, γυμνοι, σαν να μην εχουμε ανταλλαξει γλυκολογα, τωρα που ο χειμωνας βαραινει αντι να γλυκαινει και ανατριχιαζω με το παραμικρο ρευμα, κοιταζω τον εαυτο μου στον καθρεφτη και βουρκωνω, κοιταω τα λερωμενα με στιλο χερια μου και αναρωτιεμαι αν οι στοχοι μου ειναι μεγαλοι για μενα ή εγω παραειμαι μικρη για αυτους. Ενα παιδι στο φροντιστηριο λιποθυμησε μεσα στην τάξη. Τον επιασαν άλλοι δύο και ηταν λες και δεν ερχομαστε μονοι, οπως λενε , και μονοι φευγουμε. Δεν το πιστεψα ποτε , μεχρι πριν λιγο καιρο, τουλαχιστον , μα αν ειναι ατυχημα δεν μετραει. Σκεφτομαι, τουλαχιστον δεν ιδρωνω. Τουλαχιστον κανω τους αλλους να αισθανονται καλυτερα συγκρίνοντας τις δικες τους ήττες με τις παταγωδεις δικες μου. Τουλαχιστον εχω να δω τη μαμα δυο χρονια και τα τελευταια σημαδια που ειχα εξαιτιας καποιου ηταν απο τα χειλη σου στο στηθος μου. Τουλαχιστον γελαω.
Δεν εχω πολλη υπομονή. Δεν φταιω εγω. Ειναι δυσκολο να μαθεις να περπατας ενω εχεις ηδη μαθει να τρεχεις. Μη σου πω να πετας. Μα , τιποτα στη ζωη δεν ειναι αχρηστο. Μπορει να σου τυχουν και τα δεκανικια αλλα τουλαχιστον θα εχεις κατι να στηριζεσαι.