Βια

θυμάμαι που όταν σε γνώρισα έτρωγες μόνο ένα μήλο

κομμένο σε τέσσερα ολόιδια κομμάτια- κατεβάσαμε τα καλοκαιρινά

τα ζαλισμένα έντομα που κουτουλούσαν στις λάμπες πυράκτωσης

η υπόγεια μελωδία, κόκκινοι σταθμοί μετρό σαν τατουάζ στο μυαλό και το μόνο

παράπονό μου ήταν που άργησα τόσο να μάθω και

θυμάμαι πως όλα τα λεωφορεία μου βρώμαγαν και συμβίβασα

τον μετεφηβικό ιδεαλισμό μου βγάζοντας δίπλωμα -παντεσπάνι, σβήσ'το αυτό

γιατί ακόμα φοβάμαι να μπω στο συρμό παρόλο που ο γέρος τελικά δεν πέθανε

βία φέρνει βία φέρνει βία φέρνει βία φέρνει βία φέρνει βία φέρνει βία

πρώτα δεν είχα σπίτι κι ύστερα γύριζα με τα κλειδιά στα δάχτυλα και 120 σφυγμούς

και θυμάμαι που θύμωνες όταν γέμιζα το πάτωμα νερά κι όταν κάπνιζα τράκες

μου έχει λείψει να θυμώνουν με μένα

μου έχει λείψει να θυμώνουν για μένα

κι ο θυμός να είναι κόκκινος σαν το σταθμό ΧΟΛΑΡΓΟΣ και σαν το κραγιόν στα δόντια

σαν το παγωμένο αίμα μου όταν έκοψα χέρι μαζί με το μήλο και κατέβασες τα πόδια

από το τραπεζάκι της τηλεόρασης εμβρόντητος και με κοίταζες

όταν έφερνε βία να τις τρώω κάθε μέρα για δέκα χρόνια, τελικά

έφερα τον αντίχειρά μου στο στόμα και τον πιπίλισα σαν διψασμένο νήπιο

είχε γεύση φρυγανιά, φράουλες και πεταλούδες στο στομάχι