Το πισω μερος των ποδιων της ιωαννας

το πίσω μέρος των ποδιών της Ιωάννας

κι άλλα ψέματα που λέω στον εαυτό μου

υπομένουν σκωπτικά το μαρτύριο της ύπαρξης 

ας ξεθωριάσαν όλα τα υπόλοιπα

λέξεις και πρόσωπα- είχα το λαιμό σου στα χέρια μου

πλάτη να λιώνει σαν καραμέλα στο συρματόπλεγμα

κι απλά το ανάσανες με μαλακή έκπληξη-

ποιός θα περίμενε ότι θα κέρδιζα;

γύρω από τις ακρυλικές νυχιές στη στέγη

το χημικό φιλί στην ανάστροφη της παλάμης μου

σαν τραύμα εισόδου αγνώστου προέλευσης

εδώ δεν το περίμενα εγώ

το πίσω μέρος των ποδιών της Ιωάννας

όλα τα ψέματα που λέω στον εαυτό μου

γουργουρίζουν βραδινές υποσχέσεις

σκάβουν το χώμα και βρίσκουν τα πόδια μου

+ 

δεν μπορώ πια να κοιτάζω τις φράουλες  

βλέπω τον πατέρα μου σκυμμένο στο νεροχύτη

ξύλινα χέρια: όλη την ψεύτικη άνοιξη

που γιορτάσαμε

πέρασε κι όλας ένας μήνας από την επέτειο

την πέρασα στον καναπέ πίνοντας σούπα

ξεφλουδίζοντας τη χρυσόσκονη από τα νύχια μου

μη νιώθοντας και πολλά πράγματα

σχεδόν τίποτα

για την ακρίβεια

για διαφορά

και τελικά, τι δαπάνη της λυρικής ποίησης!

ενώ μπορούσες να με πεις απλά πουτάνα 

σε τρεις συλλαβές

κι από τον αφειδή, ποιός είναι πιο ανόητος;

έχεις ακόμα να κλάψεις πολύ

ξέχασες να μας πεις

για τον εγωισμό σου

στο πάτωμα του μπάνιου

πίνοντας μάλλον ληγμένο τσίπουρο

μέχρι κι οι περσινές φράουλες θα ντρέπονταν

+

αφού δε σου αρέσουν αυτά που λέω

γιατί δεν μου βουλώνεις το στόμα;

αν μίλαγε η Βουκουρεστίου

για τις προσευχές που γίναν συνθήματα

που γίναν όπλα σε λάθος χέρια

αν μίλαγε για σένα, τις μακριές φούστες σου

τα άστεγα λόγια

τους ξένους που έκλαψαν στον καναπέ σου

και μετά δεν ξαναπάτησαν σπίτι σου

για το όνομά σου πριν το αλλάξεις

για να ποτίζεις πλαστικά φυτά

και να καπνίζεις μεντόλες

για μια καρικατούρα που θα άξιζε αγάπη

εκεί που εσύ δεν άξιζες τίποτα

αν μίλαγε για μένα

κι εγώ δεν μίλαγα

τότε μπορεί να μην είχαμε πρόβλημα