Αστερόσκονη

Ακόμα δεν μου είναι εύκολο να μιλάω για αυτά

Προσπαθώ όταν καθόμαστε μαζί στο κρεβάτι σου

τσιμπάω τα κορνφλέικς από το μικρό μπολ σου

όταν τα λέμε από μηνύματα, μωρέ

όταν αποχαιρετιζόμαστε, με την υπόσχεση να τα πούμε

την επόμενη φορά

καλύτερα

που θα έχω προλάβει να κλειστώ ξανά στον εαυτό μου

Θυμάμαι που προσπαθούσα να κλαίω αθόρυβα

αλλά με άκουγες και ξυπνούσες

ελπίζω κανένας άλλος στο δωμάτιο

όταν χρειάζομαι ένα σφίξιμο ελπίδας

ανάμεσα στα πνευμόνια

όταν δεν θέλω να απαντήσω κανένα μήνυμα

όταν με κουράζουν οι ηλίθιες ερωτήσεις

δεν με κέρασες ποτέ ούτε έναν καφέ

το μόνο κοινό μας: με θυμόμαστε και οι δύο

όταν η μοναξιά χτυπάει την πόρτα

τί σας οφείλω; 

Ακόμα δεν μου είναι εύκολο να μιλάω για αυτά

μεγαλώνοντας γίνομαι ολοένα και δυσκολότερη

θέλω να σκοτώσω όλο το φως μέσα μου

μα αυτό χύνεται κι από τις χαραμάδες

θέλω να με χαστουκίσω όποτε κλαίω

το παιδί, όμως, είναι πάντα εκεί

στέκεται στην πόρτα με ένα ολόξανθο κεφάλι

τεράστια μάτια κι ένα πανί στα χέρια

Θυμάμαι εμένα δεκαέξι χρονών

μια μαριονέτα στα χέρια τους για ευχαρίστηση

πόσο με μείωσες για να καταλάβω πως ακόμα αξίζω

φαντάσου να γύριζα τότε να σου έλεγα

πως ακόμα και τσαλακωμένη, δεν είμαι για την τσέπη σου

θυμάμαι και σκέφτομαι και γράφω, και κλαίω

και τρώω και πνίγομαι, δε μπορώ να πάρω αέρα 

και προσεύχομαι

γιατί δεν έχω δύναμη να αλλάξω άλλο, κάποιες μέρες

μα έρχονται κι άλλες μέρες-οι πουτάνες-

που κρατιέμαι να μη γελάσω

να μην πετάξω

και σηκωθώ στον αέρα

και σπάσει το μπαλόνι που έχω στο στήθος

και σας γεμίσω όλους αίμα και αστερόσκονη