3 Βινιετες

 Γελάς δυνατά,  μα το χαμόγελο δεν φτάνει στα μάτια σου και δεν αστράφτει στις άκρες , μονάχα ειναι πιο μεγάλο και φαρδύ απο αυτο που σε έχω συνηθίσει- κι ίσως κάτι άλλο σε κάνει αλλιώτικα χαρούμενο,  Χρυσάνθεμο, μα πολυ αμφιβάλλω, κι ίσως να γέλαγα,  στο σκοτεινό υπόγειο, αν είχα πιο πολλά κάνει και πιο λίγα πει.  Ακουμπάω με την πλάτη στη μπάρα και κάνω τους υπολογισμούς μου , τις χαμένες ευκαιρίες , τα χρόνια που χάθηκαν. Ξεκίνησες κομμάτι μάλαμα,  ακατέργαστο,  μέσα στις λάσπες κι όταν σε πήρε το κύμα και γλίτωσες απο την έρμη στεριά το άφησες να σε γλείψει, να σου δώσει σχήμα μέχρι που σ ' άφησε βότσαλο μέσα στα βότσαλα,  μα εσύ φοβοσουν μην δεν είσαι βότσαλο αρκετά και προσπάθησες κι αλλο να λειάνεις, να εξομαλυνθείς και να θαμπώσεις μέχρις ότου, κάποτε, έφτασες να συνιστάς ενα κομμάτι ύλης ταπεινοτερο κι απο τα βότσαλα.

+

Είμασταν παιδιά κι ήταν ξεροβόρι και δρόμοι και χιονόνερο όταν ξαπλώναμε στην άσφαλτο με τις ρόδες να φλέγονται πλάι στα κεφάλια μας και χορεύαμε μπροστά στα πολύχρωμα λαμπιόνια, σε κοίμιζα στον καναπέ μου με βαλεριάνα και κεριά που μύριζαν βανίλια και τα πέταξα όλα για να μη μου θυμίζουν εσένα. Ξέχασα το αγαπημένο μου χρυσό στιλό στο σπίτι σου κι όποτε με ρωτούν αν όσα γράφω συνέβησαν αληθινά τους λέω, ναι, γιατί αν δεν το είχα αφήσει εκεί θα έγραφα ψέματα, ψέματα στο κράσπεδο κάτω από το σπίτι σου, τον τοίχο έξω από το σχολείο σου, τις λεπίδες από τα πέδιλα του πατινάζ: ό,τι είναι χρυσό γράφει ψεύτικα. Κι έχεις χρυσό ρολόι στον καρπό, χρυσά δόντια, χρυσό στα κλειδιά του νέου σου σπιτιού κι ανοίγεις την πόρτα σου δίχως να σκέφτεσαι ποτέ τι έγινε μια Κυριακή βράδυ στο παλιό. 

+

Ακόμα πιστεύω πως αν δεν το ήθελες δεν θα το έκανες, μα γνωρίζω καλύτερα από το όνομά μου, καλύτερα από τα σεντόνια σου στο δανεικό σπίτι πως δεν θα σε σταματούσε κάτι ποτέ. Ας φοράς τα μαγικά παπούτσια, εκείνα που έκαψαν τα πέλματα της μάγισσας αφού χόρευε για μέρες: μπορεί να μας μπέρδευες και να νόμιζες πως είμαι εκείνη, αν με έβλεπες από μια μεριά, να βαδίζω κάτω από το γεφυράκι με τα τακούνια μου στο χέρι και δρασκελισμό σαν αηδόνια που πετούν μακριά. Η προφητεία βγήκε αληθινή και πια δεν τρώω, δεν κοιμάμαι, σχεδόν δεν ανασαίνω, μονάχα μισοκλείνω τα μάτια και προσπαθώ να διακρίνω τα αστέρια πίσω από το ταβάνι, πάνω από τις κεραίες και τη ζωή και το θάνατο