ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ

Ποιός είμαι, στην πραγματικότητα;
Φορώ το δέρμα ενός ανθρώπου, μια σάρκινη φυλακή με κάγκελα από οστά.
Υπηρετώ μια προσωπικότητα νοσηρή, με νευρώσεις, εμμονές, φοβίες και ανάγκες ακόρεστες, παράλογες απαιτήσεις. Υποτάσσομαι στις βουλήσεις της, με κατευθύνει, με ελέγχει, σε βαθμό που φτάνω συχνά να πιστεύω πως είμαι εκείνη η καρικατούρα, η σκιά της πραγματικής μου υπόστασης. Κι είναι πολλές φορές που με κυριεύει η αίσθηση του κενού, της δυστυχίας. Η ιδεά πως, ό,τι κι αν κάνω, δεν θα είναι ποτέ αρκετό. Πως δύναμαι να συλλέξω τις εμπειρίες, τα πρόσωπα, την ύλη, τις αυταπάτες που αγωνιωδώς ορέγομαι και παρόλα αυτά, η αίσθηση να εμμείνει. 
Ο λόγος που νιώθω έτσι είναι πως, στην πραγματικότητα, δεν θέλω τίποτα από όσα πιστεύω πως θέλω. Δεν έχω ανάγκη τίποτα από όσα νομίζω πως έχω ανάγκη. Τα κυνηγάω με απελπισία, με κάτι που υποκρίνεται την αυτοθυσία, την αυταρέσκεια μα δεν είναι παρά η απέχθεια του αυθεντικού μου εαυτού απέναντι στα ψέματα που χτίζω γύρω μου. Βαθιά μέσα μου, ξέρω. Ξέρω για ποιό λόγο η φωνή στο κεφάλι μου δεν παύει ποτέ, γιατί, μόλο που γεννήθηκα με δυό φοβίες -την πτώση και τον δυνατό θόρυβο: με τις ίδιες ακριβώς γεννήθηκες κι εσύ- με τα χρόνια αποκτώ ολοένα και περισσότερες, γιατί το παρόν και το μέλλον δεν ενώνονται ποτέ σε έναν άνετο θόλο πάνω από το κεφάλι μου. Συγκαλύπτουν κάτι. Κρύβουν την αληθινή μου συνείδηση, τη φωνή αυτού που δεν ελέγχω κι ούτε με ελέγχει, μου επιτρέπει απλώς να είμαι.
Στο βάθος μου, δεν είμαι ένα πλάσμα υστερικό, υπερευαίσθητο, χειριστικό ή απόμακρο. Δεν φοβάμαι την αγάπη, γιατί η αγάπη είναι η ελευθερία μου, η ελευθερία σου. Δεν φοβάμαι την απόρριψη, γιατί με δέχομαι ολοκληρωτικά. Δεν φοβάμαι το περιβάλλον μου, γιατί κάθε τι έξω μου που με φοβίζει είναι μια αόριστη συνθήκη την οποία στεγανοποιώ με το νου μου και δεν φοβάμαι τον νου μου γιατί δεν είναι παρά χαρτογραφημένα μονοπάτια τα οποία, μετά από τόσα χρόνια, περπατώ από συνήθεια κι όχι πάντοτε υπέρ του δικού μου συμφέροντος. Δεν φοβάμαι το εντός μου, γιατί πρόκειται απλά για αντιπερισπασμό. Η αλήθεια μου, η ουσία μου είναι απλή όσο το γεγονός ότι αναπνέω και μπορώ να την ανακαλύψω μονάχα αφαιρετικά. Όχι προσθέτοντας, χτίζοντας αλλά γδύνοντας το φωτεινό ον που είμαι από κάθε βρώμικο ψεγάδι μου έχει φορέσει το τραύμα, οι προβολές κι οι προσδοκίες εκείνων που προσποιούνται οι άλλοι πως είναι.