Είμαστε Λίγοι

Είμαστε λίγοι
Μου το λες όποτε πνίγομαι με μια ανάσα που δεν μπορώ να πάρω
ακόμα κι όταν βγαίνω στο μπαλκόνι,
ακόμα κι όταν κοιτάω τα αστέρια
που πάντα είναι ένα βλεφάρισμα
ένα τίναγμα χνουδένιων φτερών πεταλούδας
πιο θαμπά
πιο λίγα
απ'ότι στο σπίτι
Είμαστε λίγοι
το χαμόγελό μου τρεμοπαίζει
σαν τις λάμπες φθορισμού της καμπίνας
μια σταγόνα γάλα στον μαύρο ουρανό
οι παλάμες μου δεν βρίσκουν που να σταθούν
ο δακτύλιος του καφέ δεν ξεβγάζεται από την περίμετρο της λευκής κούπας μου
ξέρεις κάποιον λιγότερο μόνο;
Οι τελευταίες βδομάδες ήταν ψωμί και λάχανο,
ψωμί και λάχανο και αλμυρά δάκρυα
ο μοναδικός μου φίλος έφυγε
φτύνω στα κρυφά το τσίπουρό μου
στο ποτήρι με το νερό
μετράω τις ώρες για να φύγω
μετράω τις ώρες, όταν φεύγω
για να γυρίσω πίσω
να ξεσφίξω το σαγόνι μου
να μελετήσω τους σοβάδες
τις αχνές γωνίες του προσώπου σου, σαν υπόσχεση
ο μοναδικός μου εχθρός έφυγε
ή ίσως σαν παράξενη, αμβλεία γεύση:
γλυκάνισο; όχι- ελπίδα
είμαστε λίγοι
λες, όταν με συναντάς στο δρόμο
δίχως να αρθρώνεις λέξη
δίχως, ίσως, να ξέρεις πόσο αστείο μου φαίνεται
που ξαπλώνεις και κοιτάς το ταβάνι
αναρωτιέσαι αν είμαστε λίγοι
ή είσαι πραγματικά μόνος
με αυτά τα θαλασσιά μάτια
ενώ κοιμάμαι δυο αναπνοές από σένα;
το κορίτσι μου δαγκώνει τον ώμο
νιώθω πως βρίσκομαι στο σπίτι
για στιγμές, μα
προς άμυνά μου
δεν νιώθω τίποτα για περισσότερο

κι όταν η ανύψωση του στήθους της γλυκαίνει
αποχωρίζομαι πρόθυμα τις λέξεις μου
ώσπου να χρειαστεί να επανατροφοδοτήσω το χαμόγελο
να στηρίξω τις παλάμες στη δική μου μέση
να πάρω απόφαση πως η κούπα δεν θα ξεβάψει ποτέ
πως ξοδεύω τον εαυτό μου
ξεχωριστοί
όλοι αυτό δεν κάνουμε;
τον περισσότερο καιρό δεν νιώθω τίποτα, ευτυχώς
για στιγμές
νωπών ποδιών σε δροσερά σεντόνια
ταραγμένου νυχτολούλουδου
σαν σκαρφαλώνει στο ανοιχτό παράθυρο
μέχρι να φιλήσει το φεγγάρι
την τελευταία θολή, μεθυστική φλίδα του
χαίρομαι,
χαίρομαι που είμαστε λίγοι.