Ο αποχωρισμός δεν είναι πόνος αν τα κουβαλάς όλα μαζί σου πάντοτε. Μα αυτό είναι μια φοβερή δέσμευση, γιατί κινδυνεύεις να αρχίσεις να ξεχνάς τί κουβαλάς και κάποτε να δυσανασχετίσεις από το βάρος και τον όγκο και την έλλειψη χώρου. Νομίζεις πως μπορείς να επιλέξεις, λοιπόν, να αφήσεις πίσω τα ασήμαντα και να πάρεις τα σημαντικά. Έτσι θα μειωνόταν η ζημιά- είναι θεωρία, δεν εμπεριέχει ρίσκο, περιθώριο αμφισβήτησης. Ξέρεις μέσα σου πως έχεις άδικο. Τα ασήμαντα πιάνουν τόσο λίγο χώρο που θα μπορούσες ακόμα κι αυτά να πάρεις μαζί σου, άμα το ήθελες. Μα δεν έχει νόημα και δεν σε ενδιαφέρει καν. Αυτά θα ξεχάσεις ότι τα κουβαλάς πρώτα. Δε θα κάνουν καμία διαφορά. Θα σε νευριάζουν, πότε πότε και θα τα αφήσεις πολύ αργότερα από την πρώτη φορά που κάπου μέσα σου κατάλαβες πως βαριόσουν -τόσο ωμά, τόσο απλά- να τα πάρεις μαζί σου μα έκλεισες τα μάτια μπορστά σε αυτή τη συνειδητοποίηση.
Η συμβουλή μου- από τα σημαντικά, διάλεξε δύο ή τρία. Όχι περισσότερα. Καλά ή άσχημα, δεν επηρεάζει κάπου η χροιά τους. Αλλιώς δεν θα μείνεις ούτε μπροστά ούτε πίσω. Δεν θα είναι ηδονικό, δεν θα είναι οδυνηρό, θα είναι απλά άχαρο.
Περπατάω γρήγορα, σαν να πηγαίνω κάπου- πηγαίνω πράγματι κάπου, μα δεν έχει τόση σημασία. Έχω το χέρι μου στην τσέπη, τα τρια πρώτα δάχτυλα τεντωμένα και τα άλλα δύο μαζεμένα. Βγάζω το ψεύτικο πιστόλι μου έξω και σημαδεύω τα περιστέρια. Τινάζω την παλάμη μου κι όταν αυτά πετάξουν μακριά, βάζω τα κλάματα επειδή νομίζω πως εγώ φταίω.
Comments