ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΟ

Στεναχωριέμαι που όταν σε ρωτάω τί κάνεις, σηκώνεις τους ώμους Στεναχωριέμαι και σκέφτομαι,
Μακάρι να 'μενα Μα δεν θα μείνω Μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω με τα λουλούδια σου Μα με περιμένουν Τα δικα μου λουλούδια ανθίζουν σε εναν κήπο Με πύρινο χώμα και ατσάλινα κάγκελα Που φτάνουν ως τον ουρανό Ωστόσο, πανεύκολα θα μπεις μέσα Αρκεί να σπρώξεις την πόρτα Γιατι δεν βρίσκει κανείς την πόρτα; Δεν είμαστε όπως πρώτα Λες Μα τίποτα δεν είναι όπως πρώτα Και τίποτα δεν θα είναι ποτέ Και διψουν Ποιός θα τα ποτίσει, αν όχι εγώ; Ποιός θα τα φροντίσει; Πολλοί περνούν Μα κανένας δεν τα κόβει Αναρωτιέμαι αν τα θαυμάζουν κι έτσι τα σέβονται Ή αν απλά τα αγνοούν Όταν ήμουν αληθινό κορίτσι, Τα πόδια μου πατούσαν ακόμα στη γη Όταν οι εποχες μ' άγγιζαν Σκάβαν το δέρμα μου Οταν ο χρόνος κυλούσε για μένα Οταν κοιμομουν Μπορει να απαντούσα στην ερώτηση σου Μα τωρα παει καιρός πολύς Και δεν θυμάμαι πια Δεν θυμάμαι τίποτα παρά τα τρένα Να ξεμακραίνουν και να σκέφτομαι Ποσο παγιδευμένη είμαι Στο ζεστό σώμα μου