Παράλληλα Σύμπαντα (2)

7. Τραύμα

δυό δάχτυλα να ορθώνουν το πηγούνι

-ράβοντας το φρύδι σου με κλωστή από αστέρια, το κατάλαβα-

κι ένα φιλί σαν πεταλούδα στη μύτη

8. Ωδείο

πέντε ώρες, πέντε μήνες, πέντε χρόνια

στον Κάτω Δρόμο, οι ζωές χωρίζουν

αφού κλυδωνιστούν τα δάχτυλα

η σάρκα αλυχτάει

φταίει που κρατιέμαι κάτω απ'τη στάθμη

ας μη μπορώ να πάρω ανάσα- όλοι αυτό δεν κάνουμε;

φταίει που βλέπω

το απεύχομαι, μα δεν μπορώ αλλιώτικα

μήτε θα διάλεγα, αν μπορούσα

φταίει που βλέπω τον εαυτό μου μαζί σου

9. Παρασκευή

το μυστικό το ξέρουν όλοι

η μόνη που δεν το ξέρει είμαι εγώ

τινάζομαι ιδρωμένη, τελευταία στιγμή

θυμάμαι να σωπάσω

για ψαλίδια, σεντόνια, Παρασκευές

θυμάμαι το ασημένιο γέλιο σου, τα ακροδάχτυλα

δίχως αχνάρια, να φιλούν τη στέγη

πυγολαμπίδες πόλεις στο κενό 

κάτω απ' τα παπούτσια σου

θυμάμαι και κοιμίζω το χιόνι

παντοτινά, φωλιάζει στα βλέφαρα

10. Προσδοκίες

στα σπουργίτια που πέφτουν στο μπαλκόνι σου

δίνεις ροδόνερο στο κουταλάκι

σέρνω το βλέμμα αλλού με κόπο, στοχάζομαι

κρίμα: λίγο μικρότερα μάτια

πόδια ψηλόλιγνα, αδρός κορμός

καλογραμμένα χείλη, θα 'σουν θαύμα, στοχάζομαι

κρίμα, σκέτο

μα το στομάχι μου σφίγγεται

όταν βουρκώνεις πάνω απ'τα φτεράκια τους

11. Μπόσκο

το είχα δει ένα μεσημέρι: θυμάμαι ακόμη

ας μην έβγαλα μιλιά

τότε που ακόμη μπορούσα

τριάντα, μπουκάλι στο τραπέζι

ποτήρι στο χέρι

τριάντα, μικρές σιλουέτες

στην κάσα της πόρτας

ράμματα στον πήχη

κέρινο πρόσωπο

ανάγλυφα πλευρά, σαν εκείνο το Μάη

συρραφές οξυγόνου σε λουλούδια που μαραίνονται

στον πάτο του ωκεανού, θαμπή αστερόσκονη

το είχα δει, όπως έβλεπα πάντα

κι ήταν κατάρα αντί ευλογία μα,

πρώτη φορά

λες, ίσως καλύτερα

λέω, καλύτερα έτσι