Ρεβεγιον (μερος ΙΙ)

18

η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός

είσαι δεκαοχτώ χρονών

στην ταράτσα των φίλων μου

παίρνω την πρώτη μου λαίμαργη ανάσα

δεν μπορώ να χορτάσω τα τρίχορδα

τα νυχτερινά λεωφορεία

φιλιόμαστε κρυφά στην αερογέφυρα

δίψασα και μου δώσατε να πιώ

για αυτό και για άλλα, δεν μπορώ να ξεχάσω

αν η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός

αν ποτέ δεν τα πήρες όλα

ίσως δεν ήσουν αυτός που δεν πήρε τίποτα

κι επιβίωσε

από μια σκληρή φάρσα της τύχης 

τελικά, δεν είχα λάθος στο πρόσωπό μου

ούτε στην κοκκαλιάρικη πλάτη μου

άμα βλεπόμασταν, μπορεί να στο 'λεγα

η δυστυχία είναι απλά ένα απόγευμα

η πείνα είναι απλά ένα συναίσθημα

Ψωμί του θαύματος

όταν έρχεσαι στο κρεβάτι

τα χέρια σου είναι παγωμένα

τόσο που φοβάμαι να αναρωτηθώ

που φοβάμαι με τσάι, για πρόγευμα

μα τα καταφέρνεις και δε χάνεις νύχτα

γλιστράς και λες, θυμάσαι το Πέραμα;

είναι θαύμα που στέκεσαι όρθια

σε είδα στον ύπνο μου να μιλάς στα σύννεφα

θέλω να φωνάξω, δε μένει πια εδώ

ούτε που θυμάμαι πότε έμενε

πάνε χρόνια που κοιμάμαι άστατα

τα χέρια σου είναι παγωμένα

Πατρόν

Δες με

Χωρίς χέρια

Χωρίς φόβο

Δες με

Δεν έχω πιεί ούτε γουλιά κρασί

Δεν έχω πεινάσει ούτε μια μέρα

Δες με

Δεν έκλαψα στο γυρισμό

δεν είναι αστείο; δε μπορώ να βουρκώσω

Δες με

Που ποτέ δεν είχα δίκιο

Που μήτε μια φορά δε μ'αδίκησαν

Δες με

Τελικά, δεν γκρεμίσαμε τις επάλξεις

Και τελικά, δεν έλεγες ψέματα