Ψευδης Εαυτος

ΕΥΘΥΝΕΣ
Πώς την πάτησα ξανά έτσι; λες
πώς μπόρεσα να επιδείξω
τόση ανοησία;
εκεί που νόμιζα πως είχα μάθει,
αλίμονό μου!

συλλέγω τις μαργαρίτες σαν πολίτιμες πέρλες
νερού, στο πανωχείλι
του λιμασμένου Μάη
μας τα πήραν όλα, δες
εξαιτίας σου
τις πλέκω σε μια κορώνα παρηγοριάς
να στέψω, έστω, την παράωρη ειλικρίνειά σου
τη δυνητικά ευάλωτη φύση σου
κουτορνίθι,
μοιραία αστοιχείωτο
ανθρώπινο πλάσμα.


ΝΟΤΟΣ
Αν έφτανες στις έντεκα θα ήταν αργά
μα ούτε, βέβαια, σε περιμένω στις εφτά
το απόγευμα: τότε ποτίζω τα λουλούδια μου
είναι ο ολότελα δικός μου χρόνος
Δεν επιθυμώ να τον βεβηλώνει κανείς.
Μη συλλογίζεσαι τί ώρα να έρθεις
την ώρα που νομίζεις, εκείνη θα είναι η σωστή
κρατάω την ανάμνηση ενός αγοριού
με θολά μάτια -όλα βγάζουν, τελικά, νόημα
δεν ήθελα να το πιστέψω
μα να που ψηλάφισα τις πληγές-
μου το ψιθύρισες στο αυτί
σχεδόν λάγνα, στο καπνισμένο υπόγειο
δεν υπάρχει σωστή ώρα
όλες οι ώρες, για τον έρωτα,
είναι λάθος.


ΣΑΜΨΩΝ
Η δύναμη είναι στο χέρι που αφήνει
όχι στο χέρι που κρατάει
φανταζόμουν πως το ήξερες από καιρό
μα ίσως λανθάνω σε πολλά για σένα
αν μη τι άλλο, δε με νοιάζει τι κοιτάς
με νοιάζει τί βλέπεις

Η Δαλιδά σπάει το κεφάλι της
δυο βδομάδες τώρα- έχει δοκιμάσει τα πάντα
τα πάντα πέσαν στο κενό
όταν, ξαφνικά, χτυπά η Θεία Έμπνευση
αγγίζει τον ώμο του, φωνή που στάζει μέλι,
σαρδόνιο χαμόγελο:
'Να, μωρέ,
απλώς κοντά θα σου πάνε καλύτερα.'


ΕΠΙΛΟΓΕΣ
Δε θέλω τα λουλούδια σου
γιατί είναι συναγμένα από μνήματα
ας είναι τα πιο λεπτεπίλεπτα.