Ιστοριες απ'την Πανω Μερια

Βρέχει στην Πάνω Μεριά,
βρέχει κάθε γαμημένη μέρα
πλέον δεν έμεινε τίποτε:
ο, τι ήταν σαθρό γκρεμίστηκε
ο, τι ήταν γερό δεν φοβήθηκε ποτέ
κι όλα τα ενδιάμεσα είμαι εγώ
ταλαντευόμενη ανάμεσα στις δυο αποχρώσεις
χρόνια τώρα-

χρόνια
που πέρασαν σαν πουλιά
πέταξαν
έλιωσαν στη βροχή και βρήκαν τραγικό τέλος
μα δεν μπορώ καμιά άλλη λέξη να σκεφτώ πέρα από,
κρίμα
κρίμα που δεν κράτησες
κρίμα που δε ζήτησες
κρίμα που δεν πέθανα το Δεκέμβρη του δεκατέσσερα
λεπτή και στυγερή κι αλαβάστρινη, με δυο κόκκαλα μαλακά διπλωμένα στο στέρνο
όταν ακόμη άντεχα κι είχα το θάρρος της γνώμης μου
τώρα θα μπορούσα να πάρω πίσω όσα μας έκλεψαν
μα φαίνεται πως κλέψαν κι αυτό
κρίμα, μην ερωτευτείς ποτέ σου,
μην αγαπήσεις
ζήσε σαν τσόφλι και πέθανε σαν ψιχάλα
λίγο με νοιάζει πια για σένα, δεν είναι επόμενο;
Ύστερα από τόση αναμονή
το μήνυμα ποτέ δεν έρχεται
κι όποτε έρχεται, είναι άδειο
ποτέ δε λες αυτό που θέλω
ποτέ δε λες αυτό που θέλεις, δεν είναι επόμενο;
Κρίμα, λες και σηκώνεις τους ώμους
γιατί σηκώνεις τους ώμους; Έχω φύγει βδομάδες
ανακάλυψα πως κανείς δεν θα πότιζε τα κρινάκια μου
αν δεν ήμουν εγώ
μα αντί να με λυπήσει
με ανακούφισε.

ΜΥΡΤΩ ΖΑΡΑ