ΚΑΛΑΦΑΤΕ μερος 1

ΣΩΜΑ
Το σώμα εκδικείται: τα καινούργια κύτταρα
δεν θυμούνται τίποτα, από Τότε
μα τα κόκκαλα τα ξέρουν όλα
η σάρκα τα βαραίνει, η ντροπή τα φθείρει
πάει καιρός που ήμουν νεοσσός στα παρακλάδια
όχι ίσος με κείνον που το έσερνα
σε κύκλους σκοτεινούς, μίζερα μέρη
χέρια που ακουμπούσαν αλλά δεν άγγιζαν
Το σώμα τιμωρεί: λένε, όχι βέβαια
μα το ξέρω με σιγουριά, όλη η πείνα
όλη η δίψα του κόσμου
-δεν ξέρω πώς να σου ζητήσω συγγνώμη
γιατί μου το κάνεις αυτό;-
μα η σκληρότερη μεταχείριση που του επέβαλα
-ξέρω, όμως, δε θα συγχωρέσεις-
είναι πως το άφησα
απροστάτευτο
μέσα στα χέρια σου.


ΕΣΤΑΝΣΙΑ
Εστάνσια, χρυσά χωράφια από μπούκλες
λιγνές περόνες, ωκεανοί από στάχυα
εκβάλουν στο Τέλος του Κόσμου
η Γη του Πυρρός
δέχτηκε το πόδι σου σαν γοβάκι
όταν είχες ακόμη βήμα
όταν είχες ακόμη τόλμη
σε είδα να ξεδιψάς στη Ναχουέλ Χουάπι
να επιτρέπεις στο ασημένιο νερό
να στεγνώσει στο πανωχείλι σου
σαν κόσμημα
σε είδα γυμνή να κρατάς τη σελήνη
σφιχτά, μια ιριδίζουσα κηλίδα
κάτω από τα νερά του Ελ Τίγκρε, σε είδα νιφάδα
στο λευκό Πούντα Αρένας
δε ζύγιζες ούτε γραμμάριο
ήσουν ζεστή- πώς κρυώνεις τώρα
πάνω απ' τη σόμπα σου;

ΜΥΡΤΩ ΖΑΡΑ