Αντιδοτο

+

πνεύματα

λαβή στην κουπαστή, μικρές παλάμες

γόνατα μαύρα από το χιόνι- δεν ξέρω άλλη

δε βλέπω άλλη

δεν είμαι άλλη

όταν με θλίβει, ψάχνω στις γωνίες

μαζεύω αλάτι με τις χούφτες στα κουφώματα. 

+

χρυσόμυγα

ο πράσινος ζήλος μου ζαρώνει

σαν περσινά ροδάκινα

συνέλαβα το πλάσμα που τα φιλούσε παράνομα

πάνω στην πράξη

το φυλάκισα στη χρυσοκλωστή

μα ξέρω πως, αν θέλει

θα ξεφύγει

το νήμα φθίνει, χαλαρώνει

γύρω από το πόδι του

-και ξέρω πως, ας θέλω

δεν θα ξεφύγω ποτέ-

+

δύο κι ένα τέταρτο

βάστα, λέει

οι χειμώνες είναι δύσκολοι

καθώς τα χρόνια περνούν από πάνω μας

η υπομονή μου λιώνει

αλήθεια, τι προσπαθείς να κρατήσεις;

βάστα, λέει

και σηκώνει τους ώμους

μα αυτά τα μάτια δεν μιλούν

δεν μου λένε τίποτα

τα κενά λόγια, οι κενές ώρες

και τ'άδεια χέρια σου

αλήθεια, τι προσπαθείς να διώξεις;

εγώ είμαι απλώς ένα κορίτσι που γράφει

+

το αντίδοτο

οι τελευταίες τέσσερις μέρες

είναι αγωνία

κενά πλευρά που μπάζουν αέρα

το μεταλλικό δάγκωμα του αίματος

σταλαγματιές που στεγνώνουν στο μέτωπο

οι έρπουσες νύχτες

νύχια σε μαυροπίνακα

με κείνα τα γυμνά δόντια

περίμενε

περίμενε

περίμενε

περίμενε

σταύρωσε τα χέρια στο στήθος

σαν να πρόκειται να σε βαστήξει κάτι άλλο

άσε το σώμα να παγώσει στο πάτωμα

+

μάλλινα

ο σκόρος μου με προστατεύει

με χαιδεύει με τα σκληρά φτεράκια του

γδέρνει τη σάρκα μου με τα πόδια του

με καταβροχθίζει

τη ναφθαλίνη που πασπαλίζει τις λέξεις σου

την περιγελά, για αυτό κάτσε φρόνιμα

σκούπισε το ειρωνικό μειδίαμα και πιες τη μπύρα σου