ΜΙΚΡΑ ΕΡΩΤΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Ι.
Όταν τελειώσω μαζί σου, θα σε σκαλίσω από τα δόντια μου
σαν θρυμματισμένο γλειφιτζούρι με γεύση φράουλας
θα ξεσκονίσω τη χρυσόσκονη από τα μήλα μου:
Ρουφούσαμε το νέκταρ από τα χείλη του άνθους
ωμό και άπλυτο
δεν ήταν παρά μια σταγόνα-θυμάσαι το αγιόκλημα
που τύλιγε τη σκουριασμένη εξώπορτα;
Είναι αυτό που θέλω να κάνω με την ανάσα σου.


ΙΙ.
Όλη η τεκίλα πορτοκάλι του κόσμου
δε θα ξεδιψάσει τα αχόρταγα μικρά λουλούδια
που φύτρωσαν στο πίσω μπαλκόνι
ανάμεσα στη μαρκίζα και τα γκρίζα κάγκελα
Όλη η ορθολογική σκέψη του κόσμου
δε θα εμποδίσει το σπόρο της ελπίδας
που κουβάλησαν τα θρασεία φετινά χελιδόνια
να ριζώσει στη γυάλινη καρδιά μου


III.
Χωρίς τα μάτια της Κιμώνας, δε θα διέσχιζα την αερογέφυρα
με τα χέρια, δεν θα ξύλιαζα στα νερά
κάτω από τη διώρυγα, η μεταλλική γεύση της παγωνιάς
να σφραγίζει τους πόρους σαν βουλοκέρι
στο μυστικό μας γράμμα, δε θα στερούμουν
τα δακτυλικά μου αποτυπώματα
καίγοντας τις ρόγες στην μεταλλική αλυσίδα της κούνιας:
κρέμασες τα πόδια πάνω από σπίτια
σαν ερωτευμένες πυγολαμπίδες
πρόσεξες το διάκενο, δεν πετάς ακόμη άριστα
μήτε θα μάθαινα την πυξίδα του γαλαξία
από πανάδες στη γαλλική μύτη της
-το περίμενα να φτάσει από δυτικά
μα τελικά με γιάτρεψε ο χειμώνας-
χωρίς τα μάτια της Κιμώνας.


ΙV.
Όταν με μάθαινες να κάνω σκι
και τσίριζα κατεβαίνοντας την πλαγιά
γιατί νόμιζα πως θα σπάσω τα πόδια μου
μου φώναξες, πάψε τώρα
ίσα την πλάτη και κοίτα μπροστά σου,
νομίζω κάπου τότε το κατάλαβα.


V.
Αν ήσουν αληθινή ποιήτρια, θα έκλαιγες πάντα
όχι μονάχα όταν πέφτουν σπουργίτια στο μπαλκόνι σου
με περισσή επιδεικτικότητα και φάνταξη
σουφρώνοντας τη μύτη όταν γυρίζεις από την άλλη
ευχόμενη να τα έτρωγαν οι γάτες σου, κατά βάθος
μα εσύ δεν είσαι κι απλά υποκρίνεσαι, βρωμοκόριτσο
με αυτά τα μάτια σαν έναστρους φάρους
με αυτή τη μέση, που με ξενυχτάει
που σίγουρα χωράει μέσα στις δύο παλάμες μου


VI.
για σένα έκοψα τις χρυσές μπούκλες μου
γιατί έτσι έμοιαζα, έλεγες, μεγαλύτερη
για σένα χάρισα τα εισητήρια του πλοίου μου
σε συννέφιαζε ο Αύγουστος μακριά μου
για σένα σταμάτησα να πηγαίνω σε μιλόνγκες
πάντα κατσούφιαζες όταν χόρευα με άλλους
για σένα χάρισα τα φορέματα στην ξαδέρφη μου
μου πήγαιναν καλύτερα τα παντελόνια
για σένα, έπαψα τη ζωγραφική με λαδοπαστέλ
γιατί έτρωγε από το χρόνο μαζί σου
για σένα, άφησα το ταχίνι και τις μελόπιτες
και το τρέξιμο μικρών αποστάσεων στην παραλία
για να στεγνώσουν λίγο τα πόδια μου
για σένα, σταμάτησα να πίνω τσάι
στο σπίτι της θείας μου, τα μεσημέρια
για να σε προφταίνω πριν φύγεις από το σπίτι
για σένα, έκοψα το ηλιόφως μου με κουρτίνες
για να μην με πάρει γδυτή κι αχτένιστη το μάτι του γείτονα
για σένα, δεν έτρωγα μετά τη δουλειά
γιατί τη νύχτα πάει κατευθείαν στη γραμμή της μέσης
έπινα νερό με σκέτο λεμόνι, μα μου φαινόταν γλυκό
για σένα, κάθε πράγμα που έκανα



ΜΥΡΤΩ ΖΑΡΑ