Παρασκευη Χριστινα

 

Σ'έχω ερωτευτεί κι όλα μιλούν για σένα- η θάλασσα, ο αέρας, το μπαλκόνι μου, το νερό της βρύσης. Κι αλήθεια, δεν είναι να τρομάζεις, γιατί ο έρωτας είναι πλάσμα εφήμερο και σχετικό. Όπως το δέντρο ζει μια ζωή χιλίων ετών κι η χρυσαλλίδα δύο σουρούπων. Μπορώ να ανακαλέσω την απόφασή μου να σε λαχταράω όποτε θέλω. Μπορώ να πάρω τον έρωτά μου πίσω, όσο πίσω μπορείς να τον πάρεις κι εσύ- είναι η εγγύηση στο χρηματιστήριο της οδύνης, της απογοήτευσης. Αυτή η ζωή είναι μια απογοήτευση, μια αληθινή τραγωδία. Βλέπω το χλωρό γρασίδι που μαραίνεται και τα φύλλα που πέφτουν κι αναρωτιέμαι, τόσο αληθινός θα είναι κι ο δικός μου θάνατος; Τόσο πραγματικά θα με ξεχάσουν όλοι; Δεν υπάρχει παρηγοριά για τον πόνο της ύπαρξης, βιώνεται μονάχα στη μοναξιά, την απόλυτη κάθαρση του να συνειδητοποιείς πως, μια μέρα, το όνομά σου θα ειπωθεί για τελευταία φορά στην ιστορία του Κόσμου. Κι αυτό θα γίνει και για μένα, και για σένα, και για σένα κι εσένα, και για όλους.

Ποτέ δεν έχω νιώσει πιο ισχυρή από όταν ήμουν ένα κοριτσάκι, μετά βίας 42 κιλών, με 4 ράμματα κι ένα αιμάτωμα στο μάτι, μελανιασμένη δεξιά πλευρά. Ο κόσμος με έβλεπε κι απόστρεφε τη ματιά του κι εγώ κορδωνόμουν μέσα στο γαλάζιο πουλόβερ μου με τους τριμμένους αγκώνες. Θυμάσαι; Δεν υπάρχει καλύτερο ααφοπλιστήριο από τον οίκτο, δεν υπάρχει δυνατότερο όπλο από την όψη της ζωντανής αποσύνθεσης.

(Δες καλύτερα το κορίτσι στη φωτογραφία. Είμαι σίγουρη πως δεν κατάλαβες πως έχει πεθάνει. Πλάσμα εφήμερο, σχετικό, παντοδύναμο,)