Βαστιλη (2)

Η ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΚΑΘΡΙΝ ΧΑΟΥΑΡΝΤ

σε θέλω όπως σε ήθελα στα δεκαεφτά μου
σε χρειάζομαι τόσο
ίσως και πιο πολύ
ξαπλωμένη στη νεκρική κλίνη της εφηβείας μου
κοιτώντας το ταβάνι που τελικά έχω

είπαμε πολλά ξαπλωμένοι στη βελούδινη κουβέρτα
εκείνο το βράδυ
κι ύστερα ξεκρεμάσαμε τα αστέρια
διπλώσαμε τους γαλαξίες
τα φυλάξαμε στο πατάρι, ως να γυρίσει ο καιρός
αναρωτιέμαι αν έχει φτάσει
όπου κι αν είσαι.

ΤΣΙΡΚΟ ΜΕΝΤΡΑΝΟ

στο χωριό λένε πως έχεις το Χάρισμα

παλεύω να εντυπωσιαστώ, να πιστέψω σε κάτι

ζωγραφίζω την έκπληξη στο πρόσωπό μου

μα οι νερομπογιές μου μάλλον ξεθύμαναν

σκουπίζεις το σούρουπο από το πανωχείλι μου

στεγνώνουμε μαζί, ακουμπισμένοι στο φράχτη

μιλούν για όλους, όχι όμως για εμάς

για μας δεν λέει κανένας ποτέ

she's broken-hearted, and greatly excited

μάλλον με ξέρεις πολύ καλά
calcarea carbonica
ζεις στο νεκρό μου τσόφλι, σαν ηλιαχτίδα
στο χρυσό κουφάρι του τζίτζικα 
καταπώς φαίνεται

κέντησες τ'όνομα στην πόρτα του κελιού μου
στην Τρούμπα, τρύπησες τα χέρια μου
με τα άγρια πορτοκάλια της Φιγέρα
κούμπωσες το πλαστικό νυφικό 
που έπλεε γύρω από το κορμί μου- Βίλλα Μιζέρια
λένε, κανένας δε γλιτώνει- μην το κατάλαβες;
ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στα λευκά μας
στο γκρεμισμένο μπαλκόνι στα Προσφυγικά
αποστρεφόμενος την πρησμένη κοιλιά μου
ξάπλωσες ξέπνοα ως το χάραμα στο στρώμα
στη Δραπετσώνα
μέχρι να φτάσει η στιγμή να το σκάσουμε
έγδυσες το πύρινο κεφάλι μου στον ύπνο σου
στη Σκωτία, με βάστηξες όρθια
όταν τα γόνατά μου υπέκυπταν στην εκκλησία
ξενύχτισες μαζί μου τον Κειγουάν
στο αντίσκηνο, νανουρίζοντας τα μάτια του με φλουριά
αιώνια, έσφιξες στα χέρια σου με την αδελφή του
χίλιες ζωές δυστυχίας: το ταλέντο μου

μάλλον με ξέρεις πολύ καλά
για να το ζηλεύεις
αυτό που τόσο προσπαθείς να γίνεις
άμα με κόψεις θα το βρεις στο μεδούλι μου
θα το ρουφήξεις σαν το νέκταρ στο αγιόκλημα