ΑΡΧΕΣ ΜΗΧΑΝΙΚΗΣ

μάθαμε την Αθήνα μαζί

χέρι στο χέρι

μαθητική τσάντα στον ώμο

ντοσιέ με ασκήσεις φυσικής ακόμη μέσα

επικίνδυνα υποσχόμενες αρχές Μηχανικής

για το αεροπλάνο για τον Καλύτερο Κόσμο

κεφάλι που γύριζε από το θάμβος

τα πεφταστέρια έλιωναν στην άκρη της γλώσσας μου-

τώρα, ώς να αποφασίσω

τί είναι αυτό που θα με ικανοποιούσε, επιτέλους

χάνονται στο μαύρο

τελικά η ευτυχία είναι μάλλον θέμα ταχύτητας

κι όταν συνειδητοποιώ πως κλαίω

στα ανήσυχα μάτια στο μπροστινό καθρέφτη

γυρίζω στην πρώτη εμπιστοσύνη στη σακαράκα

που αγόρασαν οι γονείς σου για δυο χιλιάρικα

πετσέτες και άμμος στη θέση της Νέας Οικογένειας

κολυμπάω στο γαλαξία που είναι η Κηφισίας

άδικο το μυαλό να μη δουλεύει στο ρελαντί

πιο άδικο που δεν θα πετάξω, τρίζοντας το πεντάλ μου

-μόνο θα κάνω τον μπαμπά μου να κλάψει-

μα στο τελευταίο βαγόνι του τελευταίου συρμού

στην κουπαστή, στο πίσω κάθισμά σου

για μια κενή στιγμή αφήνω το έδαφος

όταν βρεθεί μπροστά σου, σαν μουσική καρέκλα

ή ίσως ένα επιτραπέζιο για προσεκτικούς

ή το τελευταίο κομμάτι μιας νόστιμης πίτας

βούτα τη γρήγορα

και με τα δύο χέρια

όσο προλαβαίνεις