Ρεβεγιον (μερος Ι)

26 Δεκεμβρίου 2020

μου λείψαν όλα
να πιάνω τα εκατό στη Μεσογείων
το 05:00 στο καντράν όταν μιλάγαμε
το γυμνό σώμα μου κουμπωμένο πάνω σου
το ψητό με τις πατάτες για δώδεκα άτομα
κι οι παλιές γιρλάντες
τα τρύπια φουστάνια μου
η ανάστροφή σου μετά τη λάθος λέξη
το πράσινο τσάι στο άδειο στομάχι
το χαρούμενο σπίτι με τη σκόνη
πίσω απ'την κουρτίνα

πότε θα γυρίσει; 

πότε θα γυρίσω;

πότε θα γυρίσεις;

μου λείψαν όλα

ΗΣΑΠ

Θα μείνω εδώ για πάντα
στον ίδιο ηλεκτρικό που με σκοτώσανε
είχα μαύρα μάτια από την πείνα
είμασταν όλοι δεκαπέντε
θυμάσαι;

τότε είσαι γενναίος
τότε ήσουν γενναίος
τώρα δεν είσαι τίποτα
θα μείνω εδώ για πάντα
το γράψαμε με μαρκαδόρο για μαυροπίνακα
στη βρώμικη γέφυρα
δεν είχαμε άλλο τίποτα, τότε
το κορίτσι που θα μπορούσα να είμαι
με κοιτάει από το λιμάνι στενάχωρα
είδα στον ύπνο μου πως τα είχα όλα
ξέρεις, δεν φταίω εγώ
πόναγε κάθε μέρα
ούτε μεγάλος άντρας, δεν θα το άντεχε

Υποσχέσεις

Θα παγώσει ο ήλιος σαν εμένα στην καμπαρντίνα μου
περιμένοντας έξω από το Δικαστικό Μέγαρο
την επόμενη φορά που θα πιστέψω τις υποσχέσεις σου
πια το ξέρω, δε θα με κάνεις πιο όμορφη
παρά ένα τσόφλι με μαύρα χείλη και γκρίζο πρόσωπο
και πια το ξέρω, δε θα ξανανιώσω υπέροχη
έναν τόνο δρόμο
μου τάζεις μέλι και μου δίνεις αίμα
μου τάζεις θάρρος και μου δίνεις θάνατο
μου τάζεις πάντα και δεν ανοίγεις το χέρι σου
ούτε για να το δαγκώσω
γι'αυτό και θα κρυώνω στο φέρετρο
την επόμενη φορά που θα πιστέψω τις υποσχέσεις σου