ΒΑΣΤΙΛΗ (1)

ΠΑΝΤΟΥ ΜΥΡΙΖΕΙ ΣΤΑΧΤΗ

Το νόστιμο ηλιόφως αιτείται είσοδο Το σπίτι βουίζει μ'αργές ανάσες Παντού μυρίζει στάχτη Ξυπνάω πρώτη, πέφτω τελευταία Έχεις συνταγή πιο ταιριαστή για αυτό που ζητάω; Παντού μυρίζει στάχτη Ως και οι ρόγες των νωχελικών δαχτύλων Ως κι ο αρμυρός, σκούρος φιδές στα κεφάλια Παντού μυρίζει στάχτη Γδύνομαι μπρος στο χειμώνα με την ελπίδα Να'ναι εραστής απρόσμενα απαλόσαρκος Παντού μυρίζει στάχτη Νεκροφιλώ τις ξεραμένες μέρες στα πόδια μου Ανοίγω χώρο για τις μέρες που θα'ρθουν.

ΒΑΣΤΙΛΗ
Πέρασαν χρόνια, κι ακόμα ξεσκονίζω
φακίδες στάχτης από τα μήλα που ωρίμασαν
χωρίς να φαγωθούν, κι ακόμα περιμένω
τον ορισμό που με δειλία μου υποσχέθηκες:
δεν είναι αγάπη, το χορογραφημένο άγγιγμά σου
δεν είναι ελπίδα, οι αμέτρητες αλαζονικές απαιτήσεις σου 
από τη ζωή: όταν μπαίνεις σ'αυτό τον κήπο
θα αφήνεις έξω τα παπούτσια σου
δεν το βλέπεις πώς πατάς εκεί που ανθίζω;

πέρασαν χρόνια, κι ακόμα βλέπω μέσα από τα σύρματα
το ματωμένο σπούργο να σαλεύει
κι εύχομαι να ψάξεις κάποτε το στέρνο σου, ακόμα βλέπω
εκείνα τα παράξενα, πολύχρωμα όνειρα
κι ελπίζω να μην κοιμάσαι στο παγκάκι, κάπου στον κόσμο
ακόμα βλέπω αυτό που προσπαθούσες τότε να κρύψεις
με φαρδιά τζιν και χέρια στις τσέπες, 
τώρα με πολυσύλλαβες λέξεις κι άνετα βλέμματα
κι ακόμα βλέπω,
ακόμα βλέπω τον εαυτό μου μαζί σου.

ΤΑ ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ΜΑΤΙΑ, ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
άκουσα στο δρόμο πως δε μ'αγαπάς
δε θα έρθω να σε ρωτήσω αν είναι ψέματα
θα πω στη Μιλένα πως έχω αποδείξεις, 

ας ζητήσει συγγνώμη που με ένα γόνατο κάνει ακόμα
το καλύτερο pas de bourree στην τάξη
συγγνώμη που στα δεκαοκτώ της τη ζούσε η σίτιση 
της εστίας, και τρία χρόνια αργότερα
μπορεί να κερνάει όλα τα ραντεβού σας
θα της πω πως είχε δίκιο για την αγάπη σου
από την πρώτη μέρα-
ούτε τα ποιήματά σου δε γράφεις για σένα.

ΜΥΡΤΩ ΖΑΡΑ